چقدر خوبه گمنامی. این که گوشه یه اتاق بشینی و کار خودتو بکنی. بقیه هم کاری به کارت نداشته باشند. حداقل برای یه مدت این جوری زندگی کردن لذت بخشه.
بدونی که بهتر از اونی که بقیه در موردت فکر می کنند هستی. یکی از دوستان داشت می گفت اینا بهم. این که تو آدمی نیستی که احساساتت رو بروز بدی. و به خاطر همین زیاد بقیه تحویلت نمی گیرند. فکر می کنم که خودم خواستم که این طوری باشم. نمی دونم، شاید فکر می کردم که این طوری بودن بهتره. آدم های این طوری آدم های بهتری هستند. دنیای بهتری دارند.
دارم عادت می کنم که راحت تر خو بگیرم با چیز های جدید. این هم به گفته همان دوستم و پیشنهاد اون هست. پیشنهاد دوست خوبم حمید.
به خاطر رفتار های اخیرم، احساس می کنم که خیلی از خدا فاصله گرفتم. یه جایی نوشته شده بود، برای همه چیز شدن باید هیچ شد. شاید این هیچ شدن و از خدا فاصله گرفتن برای رسیدن به خدا لازم تر باشه.
جالبیش اینه که احساس رضایت و بی خیالی زیادی می کنم. نمی دونم خوبه یا نه. ولی تا حد زیادی خسته شده بودم از حرص و جوش خوردن برای چیز های مسخره زندگی.
تا یه حدی من آدم منفی باف و افسرده ای هستم. اما الآن چند روزیه که تا یه حدی احساس خوشبختی می کنم و تا یه حدی به آینده امیدوارتر شدم. رفتم تو کار وبلاگ خونی. کار جالبی هست. امیدوارم به صلاح باشه.
شاید دارم از دنیا آزاد تر می شم. اما یه سری رفتار هام به شدت نشون دهنده وابستگی زیاد به دنیا هست. دارم با خیلی چیز ها که خیلی اوقات اذیتم می کردند کنار میام. امیدوارم کار خوبی باشه.
خیلی زیاد به آینده امید دارم. خیلی خیلی زیاد.
بدونی که بهتر از اونی که بقیه در موردت فکر می کنند هستی. یکی از دوستان داشت می گفت اینا بهم. این که تو آدمی نیستی که احساساتت رو بروز بدی. و به خاطر همین زیاد بقیه تحویلت نمی گیرند. فکر می کنم که خودم خواستم که این طوری باشم. نمی دونم، شاید فکر می کردم که این طوری بودن بهتره. آدم های این طوری آدم های بهتری هستند. دنیای بهتری دارند.
دارم عادت می کنم که راحت تر خو بگیرم با چیز های جدید. این هم به گفته همان دوستم و پیشنهاد اون هست. پیشنهاد دوست خوبم حمید.
به خاطر رفتار های اخیرم، احساس می کنم که خیلی از خدا فاصله گرفتم. یه جایی نوشته شده بود، برای همه چیز شدن باید هیچ شد. شاید این هیچ شدن و از خدا فاصله گرفتن برای رسیدن به خدا لازم تر باشه.
جالبیش اینه که احساس رضایت و بی خیالی زیادی می کنم. نمی دونم خوبه یا نه. ولی تا حد زیادی خسته شده بودم از حرص و جوش خوردن برای چیز های مسخره زندگی.
تا یه حدی من آدم منفی باف و افسرده ای هستم. اما الآن چند روزیه که تا یه حدی احساس خوشبختی می کنم و تا یه حدی به آینده امیدوارتر شدم. رفتم تو کار وبلاگ خونی. کار جالبی هست. امیدوارم به صلاح باشه.
شاید دارم از دنیا آزاد تر می شم. اما یه سری رفتار هام به شدت نشون دهنده وابستگی زیاد به دنیا هست. دارم با خیلی چیز ها که خیلی اوقات اذیتم می کردند کنار میام. امیدوارم کار خوبی باشه.
خیلی زیاد به آینده امید دارم. خیلی خیلی زیاد.
