کلا شخصیتی هستم که زیاد تغییر می کنم. همیشه هم به این خاطر به خودم فحش داده ام. و این فحش دادن ها بوده که باعث شده آرام آرام عزت نفسم از بین برود. تو خوب می دانی چه کشیده ام.
یکی در وبلاگش گفته بود که آهنگ ها باعث می شوند که رفتار آدم شکل بگیره. یعنی اگه آهنگ غمگین گوش بدی، غمگین می شی. و من می بینم که راست می گفت. یه زمانی آهنگ عاشقانه گوش می دادم و احساس می کردم که عاشق شدم. یعنی حداقل دوست داشتم که عاشق باشم. بعد تر ها،آهنگ غمگین و ناامیدانه گوش می دادم و کلا از دنیا بریدم. دوستانم هم،آشنایانم هم، کسانی که آهنگ شاد گوش میدهند،شادند و ... . شاید عاقلانه تر باشد که آهنگ گوش ندهم اصلا. این سالی که گذشت،اشتباه های زیادی کردم. البته در جریان زندگی،این اشتباه ها بد نیست. و خوشحالم که در این سن مرتکب این اشتباهات شدم نه بزرگ تر. اما به هر حال،فرصت هایی را از دست دادم. شاید حرف های الآن من کاملا در تضاد با حرف وودی آلن در فیلم نیمه شب در پاریس است. الآن می گویم که قبلا خوب نبوده برای من. البته یک سال قبل خیلی هم قبل تر نیست.
یک چیز دیگر هم این جمله: هر چیز که در جستن آنی آنی. وقتی کسی در ذهنش چیزی خوب باشد و بخواهد به آن چیز تبدیل شود،زندگی اش و سعی اش طوری می شود که به آن چیز برسد. برای خودم به طور عجیبی پیش آمده. من شاید اشکالم این بود که چیز های درستی را نمی خواستم از ته دل. یعنی چیز هایی را فکر می کردم خوبند که وقتی بهشان رسیدم فهمیدم که خوب نیستند و حتی ازشان متنفر هم شدم.
مثلا همیشه فکر میکردم که آدم هایی که کمتر حرف می زنند،انسان های فهیمی هستند. شاید به نوعی گوشه گیری را دوست داشتم. و این دوست داشتن خود باعث شد که من گوشه گیر شوم. و یا چیز های دیگر ...
یک باری به آیه ای برخوردم با این مضمون که از کافران و راهشان پیروی نکن که تو را گمراه می کنند. با خودم می بینم که آیا دارم از راه غیر خدا پیروی می کنم؟ حد اقل می دانم کسانی را دوست دارم (و دوست دارم شبیهشان شوم )که خیلی مورد علاقه خدا نیستند. کاش به خیر شود این هم. مانند بقیه چیز ها. و در بعد تر ها نگویم چه احمق بودم این زمان ها.
یکی در وبلاگش گفته بود که آهنگ ها باعث می شوند که رفتار آدم شکل بگیره. یعنی اگه آهنگ غمگین گوش بدی، غمگین می شی. و من می بینم که راست می گفت. یه زمانی آهنگ عاشقانه گوش می دادم و احساس می کردم که عاشق شدم. یعنی حداقل دوست داشتم که عاشق باشم. بعد تر ها،آهنگ غمگین و ناامیدانه گوش می دادم و کلا از دنیا بریدم. دوستانم هم،آشنایانم هم، کسانی که آهنگ شاد گوش میدهند،شادند و ... . شاید عاقلانه تر باشد که آهنگ گوش ندهم اصلا. این سالی که گذشت،اشتباه های زیادی کردم. البته در جریان زندگی،این اشتباه ها بد نیست. و خوشحالم که در این سن مرتکب این اشتباهات شدم نه بزرگ تر. اما به هر حال،فرصت هایی را از دست دادم. شاید حرف های الآن من کاملا در تضاد با حرف وودی آلن در فیلم نیمه شب در پاریس است. الآن می گویم که قبلا خوب نبوده برای من. البته یک سال قبل خیلی هم قبل تر نیست.
یک چیز دیگر هم این جمله: هر چیز که در جستن آنی آنی. وقتی کسی در ذهنش چیزی خوب باشد و بخواهد به آن چیز تبدیل شود،زندگی اش و سعی اش طوری می شود که به آن چیز برسد. برای خودم به طور عجیبی پیش آمده. من شاید اشکالم این بود که چیز های درستی را نمی خواستم از ته دل. یعنی چیز هایی را فکر می کردم خوبند که وقتی بهشان رسیدم فهمیدم که خوب نیستند و حتی ازشان متنفر هم شدم.
مثلا همیشه فکر میکردم که آدم هایی که کمتر حرف می زنند،انسان های فهیمی هستند. شاید به نوعی گوشه گیری را دوست داشتم. و این دوست داشتن خود باعث شد که من گوشه گیر شوم. و یا چیز های دیگر ...
یک باری به آیه ای برخوردم با این مضمون که از کافران و راهشان پیروی نکن که تو را گمراه می کنند. با خودم می بینم که آیا دارم از راه غیر خدا پیروی می کنم؟ حد اقل می دانم کسانی را دوست دارم (و دوست دارم شبیهشان شوم )که خیلی مورد علاقه خدا نیستند. کاش به خیر شود این هم. مانند بقیه چیز ها. و در بعد تر ها نگویم چه احمق بودم این زمان ها.
