غرور دوباره

احساس می کنم که دوباره دارم مغرور می شم. در حالی که می دونم غرور آدمو از بین می بره. چرا نمی تونم از درس هایی که گرفتم استفاده کنم.
یه مدت هم با فرضیات غلط به نتایج غلطی رسیده بودم،‌چون نمی دونستم اون فرضیات غلطند،‌اون نتایج رو درست فرض کرده بودم و می خواستم زندگیم رو بر اساس اونا بچینم.
و انجامش خیلی سخته. هر لحظه آدم می خوادش. اما... این را من درخواست نکردم. یا اگه هم درخواست کرده باشم،‌وقتی درخواست کردم که بچه بودم و چیزی حالیم نبود. اون زمانی بود که جومونگ را سرلوحه خودم قرار داده بودم. p: آیا این درست است که الآن تاوان حماقت بچگیم رو بدم؟ نه این که الآن نتونم جبران کنم. ولی واقعا سخته. :(
کمک کن خدا لطفا.
مرسی.


و دوباره برمی گردم سر مقوله غرور. گاهی فکر می کنم آدمی هستم برای خودم. یادم می ره که هر چی که دارم از خدا هست و ازش درخواست کردم. یادم میره نتایج غرور قبلا را. و پشیمانی ناشی از آن.
حتما باید دوباره سرم به سنگ بخوره آیا؟؟

پس فردا امتحان شیمی دارم. شیمی خیلی سخته و من هیچی بلد نیستم. و دوباره به خاطر همون غرور شاید امروز یه کمی دیرتر شروع کردم. زبان هم خوب بود نسبتا.

نمی دونم بقیه افراد چرا غرور را زیاد جدی نمی گیرند. به نظر من شاید بد ترین چیز غرور باشه. هم باعث از دست رفتن روابط می شه و هم خود فرد و فعالیتش رو تحت تاثیر قرار می ده. البته بماند نتایج معنویش که احتمالا خیلی بد تر هست.

خدا اگه صلاح می دونه کمکم کنه و منو هدایتم کنه به بهترین سبیلی که من می تونم توی اون باشم و به صراه مستقیم هدایت شم.
:)